ufff quardasim süper olmuş lan harika bayıldım daha çok yazman lazım ne biçim gelistin inanamiyorum aferin pij devam <3
saol quardsiim hee yaa daha çok yazmam lazım ama üşeniyorum ya valla bıktım artık geliştim ha ? oha bunu senden duymak çok mega süper birşeey, lan daha beraber bölüm yazdığımız günler dün gibi .. saolasın büyük pij sayende
*-*-*-* Kan Sadece kan görmek istiyordum. Benim kanımı görmek , ölmek istiyordum. Bu nihatet gerçekleşmişti. Ve hemofili olan bir kız için bu oldukça acınası bir durumdu. *-*-*-* Kapıyı hızla çarptım. Koşar adımlarla hastaneye giderken birden durdum ve arkama döndüm çocuk da arabadan inmiş peşimden geliyordu. “Sen, şu parayı alıp taksiye biniyorsun. Ve doğruca okula gidiyorsun. Bu olaydan da kimseye bahsetmek yok. Bahsedersen sonuçlarına katlanırsın. Anlaşıldı mı ?” Cüzdanımdan 50$ ı ona uzattım. Şaşkın şaşkın bana bakıyordu. “Sen kafayı mı yedin. Her ne kadar bu olayı abartsanda seninle geleceğim. Ayrıca senin parana ihtiyacım yok.” Bu çocuk kendini ne zannediyordu? “Tamam 100$ mı istiyorsun? Ne kadar istiyorsun? Senden sadece gitmeni istiyorum.” Cüzdanımdan 100$ dolar çıkartıp çocuğa uzattım. O ise parayı aldı. Ardından cüdanımın içine koydu ve bana uzattı. “Ben para falan istemiyorum sadece kendimi bunu için suçlu hissediyorum. Yanında olmak istiyorum hepsi bu.” Şaşırmıştım. Kim 100$ dolara hayır derdi ki? Ama asıl şaşırdığım çocuğun hassas düşünmesiydi. Etkilenmedim dersem yalan olurdu. Ama hayır o da diğerleri gibi aptal ve eksikti. “Adın ne?” “Daniel” “Bak Daniel bende senden defolup gitmeni istiyorum. Para falan da vermeyeceğim.” Arkamı döndüm ve hastaneye girdim. Pencereden baktığımda Daniel gidiyordu. Doğruca doktorumun yanına gittim. Hemen ilaçlarımı verdi. Oraya kapatıcı sprey sıktı. 2-3 tane özel yarabandı yapıştırdı. İşlem tamamdı. Birkaç kere beni azarlamaya çalıştı ama izin vermedim. O kim oluyordu ki? Aptal bir doktor parçasıydi sadece. İşlerim bittikten sonra arabama bindim. Ama anahtarları Daniel’de unutmuştum. Tam inecektim ki birisi kolumdan tuttu. Çığlık atmamak için kendimi zor tuttum. Ben hiçbir şeyden korkmazdım.Arkamı döndüğümde Daniel’i gördüm.Elinde arabamın anahtarı vardı. Elinden aldım. “Hemofili olduğunu bilmiyordum.” Gözlerim şaşkınlıktan açılmış bir şekilde Daniel’e döndüm. Sonra hemen kibirli surat ifademi aldım. Yalanlama zamanıydı. “Sen neyden bahsediyorsun? Ben hemofili falan değilim.” Sensin hemofili aptal şey. Nereden öğrendi ki bu ? “İnkar etme, hemofili olduğunu biliyorum, ben-” “Beni iyi dinle Dan. Okula yeni geldin beni tanımıyor olabilirsin tamam ama insanların özel hayatlarına burnunu sokmamayı öğrenmelisin. Ama merak etme bunun bedelini fazlasıyla ödeyeceksin.” “Sende insanların sözünü kesmemeyi öğrenmelisin. Hem merak etme kimseye söylemeyeceğim. Sırrın benimle güvende olacak.” Bir şey söylemem fırsat bırakmadan arabadan indi. Arkasından bende indim. Hızlıca yürüdü. Tam o sırada taksi geçiyordu. Ben ona yetişemeden arabaya bindi. Binmeden önce bana baktı ve göz kırptı. Endişelenmem gerektiğini biliyordum ama nedense içimden sadece eve gidip yemek yemek geliyordu. Daniel’e neden bu kadar güveniyordum cidden hiç bilmiyordum. Ama ona bunu ödetecektim. Ne olursa olsun. *-*-*-*-* Sabahları uyandığımda genelde gülümserdim. Ama bu sefer suratım asıktı. Rüyamda Daniel’i görmüştüm. Dün ki yaşadıklarım biliçaltıma fazlasıyla yerleşmiş olmalıydı. O çocuk kimdi ki rüyama girebiliyordu? Sadece simsiyah gözleri, hafif sarı sağınık saçları ve kendini beğenmiş ama aynı zamanda centilmen olan aptal çocuğun tekiydi. Rüyamın etkisinden çabucak sıyrılıp kıyafet odama gittim. Her zaman ki gibi mükemmel bir şekilde odadan çıktım. Saç makyajı tamamlayıp kahvaltıya indim. Annen, babam ve Adrian beni bekliyorlardı. Adrian “Sonunda gelebildin. Açlıktan ölmek üzereydim.” “Ölseydin keşke. Çokta umrumda olmazdın açıkçası.” Annem bana kızan gözlerle bakıyordu. “Elizabeth Adelia Goldwyn sözlerine dikkat et. O senin ağabeyin.” Omuz silktim. Umrumda bile değildi. Ağabeyimmiş. O da ağabey gibi davransın o zaman. Hızlıca kahvaltımı ettim. Garaja doğru yürürken babam arkamdan seslendi. “Elizabeth!” Elizabeth isminden nefret ediyordum.Koskoca Adelia ismine ne olmuştu sanki onunla çağırsaydı ölür müydü? “Adelia baba, biliyorsun Elizabeth ismini sevmiyorum.” Babam umursamadı. Onun bu huyunu hiç sevmiyorum. Gerçi ben babamı sevmiyorum ki zaten. Herneyse “Dün doktorun aradı. Parmağın kesilmiş. Bunu neden bize söylemedin. Onu geçtim. Nasıl bu kadar dikkatsiz olabilirsin?” Babam her zaman ki babamdı işte. “Sanki çok konuşuyoruz da bana neden söylemedin diyorsun. Hem size bir şey söylemek zorunda falan değilim.Ayrıca çocuğun biri neredeyse üstüme çıktı elimdede kağıtlar vardı. Elimde küçük bir kesip oluştu. Hem bundan sanane.” Babam kıpkırmızı oldu. “Ne demek sanane? Ben senin babanım.” “Haklı olabilirsin tabi. Gerçi sen zaten anca kızmayı bilirsin. Hoşça kal baba. Bir daha parmağım kesilirse o zaman görüşürüz.” Hiç bir şey olmamış gibi arabama bindim. Bu sefer üstü açık olanı tercih ettim. Saçlarım rüzgarda savrulacaktı. Müziği son ses açtım. Yollar benimdi.
zengin bebesi, çok burnu havada sevmedim bu kızı ailesine acidim dan e acidim böyle duygu hissediyorsan ama yazdin demektir yeni bölümü heyecanla bekliyom mux
şuan farkettim ki adelia dan'a göre biraz küçük kalmış neyse siz onu hayal gücünüzle biraz daha büyültün. sürtüğün teki olsun :D Abi daniel'i evan yaptım olsun o kadar asdfg EN SEVDİĞİM HİKAYEM QNQ AYIKS OLJAN - saol set'im yerim.. qnq çok dert etme ya kısa kısa 4 bölümcük zaten ne demişler geç oldun güç olmasın **
2 bölüm üst üste okumak asdfgh abi ben bölümleri biriktirmeye çalışıyorum sevdiğim bir hikayede cohoş oluyor yerim lan dur bölüm eklyim ben yıllardır eklememişim
Tanrı sana ne istediğini sormazdı. Sen onu ister ve alırdın.
*-*-*-*-* Dolabımın önün durmuş Andrew’ i bekliyordum. Telefonu açtım ve oyalanmaya başladım. Beni bekleten tek kişi Andrew olabilirdi. O da hakkını fazlasıyla kullanıyordu. Ayrıca Tanrı aşkına bu çocuk nerede kalmıştı? Kulaklığımı taktım ve müziği son ses açtım. Beklemekten sıkılmıştım ve kafeteryaya gidip biraz atıştıracaktım. Tam sağa doğru dönmüştüm ki birisi bana çarptı. Zaten son olanlar yüzünden hala sinirliydim. Bu sefer bana çarpan bu kadar kolay kurtulmayacaktı. “Sen-” Bu Daniel’ di ve yüzü yüzümün 2 santim ötesindeydi. Sinirlendim. Bu çocuk düzgün yürümeyi bilmiyor muydu? “Sanırım yürümeyi öğrenmek gerekecek Daniel” Arkadan birisi seslendi. “Ya da senin kulaklıklarını çıkarman gerekecek.” Onu kim, hangi cüretle söylemişti? Hangi aptal? “Ne yapacağımı sana sormadığıma göre şimdi toz ol!” Kimin söylediğini bilmiyorum ama etrafımızda oluşan kalabalık azalmıştı. Sinirli olduğum zaman insanlar benden kaçıyordu. Elbette. Ben o sinirli bakışlarımı atarken Daniel ellerimi ellerinin içine aldı. İnceliyordu. İncelemeyi bitirdikten sonra bana daha önce hiç görmediğim o mükemmel gülümsemesiyle baktı. Gamzesi vardı. Gerçi onu daha önce gülerken görmemiştim. Her neyse. Yutkundum. “Temiz. Bu sefer kan dökülmedi ha?” Hala gülümsüyordu. “Aynısının bir daha tekrarlanabileceğini aklından bile geçirme. Eğer olsaydı seni yaşatmazdım emin ol. Ayrıca şakası bile komik değil.” Suratı asıldı. Ama hala ellerimi tutuyordu ve elleri sıcacıktı. “Hey tamam sadece küçük bir şakaydı. Önceki konuşmalarımızın çoğu senin tehditlerin, emirlerin ve benim özürlerimle dolu olduğu için biraz farklılık olsun istedim.” Omuz silktim. Önceki konuşmalar-mış mış. Sanki bundan sonra çok olacakmış gibi. Ellerimi elinden çektim ve kolunu kavrayarak onu koridorun köşesine çekiştirdim. “Bak Daniel dışarıdan nasıl göründüğüm umurum da değil ama ben pek sıcakkanlı birisi değilimdir ve sen sınırlarımı zorluyorsun. Ayrıca hastalığım hakkında bir daha hiç bir şey duymak istemiyorum. Eğer öyle bir şey olduğunu duyayım sana acı ne demek yeniden öğretirim. Anladın mı?” Daniel hiç korkmuş gibi görünmüyordu. “Demek bu okulun soğuk kraliçesi sensin. Peki. Kimseye söylemezdim zaten. Ama şunu unutma insanların kalbini kırarak değil onlarla gülerek hayattan zevk alırsın. Belki de lanetler okumayı artık bırakmalısın. Sana hayattan zevk almayı öğretebilirdim ama sanırım bunun için çok geç kalmışım.” Bunları dedikten sonra hemen gitti. Daniel’n son dediklerini düşünüyordum. Bunlar gerçek olabilir miydi? Daha önce kimse bana böyle şeyler söylememişti. Kimse kendinde o hakkın bulmamıştı. Yada cesareti. Kendimi onun saçmaladığına inandırmaya çalışıyordum. O kimdi ki bir anda gelip benim o asla kırılmaz egomu bir anda paramparça etmeye çalışırdı? Ben bunları düşünürken birisi omzuma dokundu. Daniel olduğunu düşünüyordum. Sevinmiştim. Çünkü benim bir şeyler söylememe fırsat bırakmadan gitmişti. Şimdi benim sıramdı. Ama ya yanılıştım. Gelen Daniel değildi. Gelen Andrew’di. “Ne oldu prenses çok düşünceli görünüyorsun?” O an ona her şeyi anlatmak istedim. Ama yapmayacaktım. O beni mükemmel olarak bilmeliydi ve hep öyle kalacaktı. “Bir şey olmadı. Eee nereye gidiyoruz yemeğe?” Andrew elimi tuttu ve beni arabasına doğru sürüklemeye başladı. “Sürpriz prenses ve emin ol bu süprizimle aklımdaki her şey uçup gidecek.” Gülümsemeye çalıştım. Umarım cidden aklımdaki her şey uçup giderdi. Sanırım buna ihtiyacım vardı.
saolasın kankam sende olmasan zaten asdfgh devam etmeyi düşündüğüm tek hikayem bu zaten sonunu bile tasarladım asdfg of amk okuyup yorum yapında bari bitireyim bunu belki büyüyünce kitabını yazarım o derece seviyom bunu neyse ben bölüm yazayım yeni hüzünlendim bir anda
hazel doktor glyorr açılın yol verin amk bu kıza asdfgh yahu ekşın diğer adımıızz siz finali görün - keşke finale kadar yazsam şu hkayeyi- abi çok manyak lan
olm çok seviyom seni, üzülme, ben şimdi bu hikayeyi unuttum jdhlkshdkld o yüzden en baştan okuyup, uzun bi yorum yapcam ama şimdi değil klsdjflkshjefkjaw
Belki de hayatımda mükemmel olamadığım tek an şu andı. Kendimi hiç bu kadar çelişkide görmemiştim. Tanrı aşkına söyleyin. Bu Daniel’ i Tanrı neden göndermişti?
*-*-* Andrew’ e süprizin biraz beklemesi gerektiğini söyledim. Önce gidip o her zamanki kahvemi içip waffle yiyerek sakinleşmeliydim. Yemek her zaman beni sakinleştiriyordu. Andrew kahve ve waffleları almıştı ve sahile gidiyorduk. Deniz kenarı… Dalgaların o dinlendirici sesi, deniz havası, kumsal. Sanki hepsi benim için yaratılmıştı. Kimse benim kadar kumsalı sevemezdi. Andrew arabaya geri gelmişti. Ben hala telefonuma anlamsız anlamsız bakıyordum. “Kumsala gidiyoruz Andrew, Her zaman ki yere.” Andrew başını salladı ama bir şeylerin ters gittiğini anlamıştı. “Hey prenses sorun nedir? 2 gündür biraz gerinsin sanki.” Güldüm. Gergin? Evet, sanırım şuan beni en iyi tanımlayan kelime buydu. Mükemmel değil gergin … “Hayır iyiyim.” Dahası yoktu iyiydim ben. Sadece daha tanışalı 2 gün olmuş, tanışmamızda çarpışarak parmağımı kesmiş ve beni yargılayabilen -hem de kolayca- biri yüzünden biraz düşünceliydim o kadar. Waffleın o harika tadını dudaklarımda hissettiğim an yüzümde küçük bir gülümseme oluştu. Hemen kahvemi yudumladım. Andrew ile sessizce kahvelerimizi içtik. Bana artık kalkalım mı dercesine bakıyordu. “Sen git ben geliyorum.” Andrew başını salladı ve arabaya gitti. Bense kumsala indim. Denizi seyrediyordum. Elime bir avuç kum aldım. Sonra kuma fısıldadım. “Belki de beni sınıyorsun ama ben asla pes etmem.” Sonra birden rüzgar esti. Elimi havaya kaldırdım ve avucumu açtım. Kumların rüzgar da dağılışını izlemek bana zevk verdi. Artık arabaya dönmeliydim. Hızlı adımlarla arabaya bindim. Artık o mükemmel süprizime gidiyorduk. Heyecanlanmak istiyordum ama olmuyordu neyse en azından Andrew için denemeliydim. “Bu sürpriz fikride nereden geldi böyle ?” Andrew boş bulundu. “Bahar geldi ya- hay aksi bunu bile söylememeliydim. Gidince göreceksin.” Hımm bahar geldi ya. Bu cümleden ne anlam çıkartabilirdim ki bu çocuk bir alemdi. Koltuğa yaslandım ve gözlerimi kapattım. Uyku beni çağırıyordu. - Andrew gözlerimi bağlamıştı. Gülmeye başladım. “Andrew beni kaçırmıyorsun değil mi?” Andrew kahkaha attı. “Seni kaçırsaydım eminim ki benimle gelirdin zaten.” Sırıttım. Söylediklerin de sonuna kadar haklıydı. “Ee ne yapacağım ben şimdi böyle.” “Sabret. Sabrın ödüllendirilecek.” Ayağımı sinirle yere vurmaya başladım. Sonra Andrew beni kucağına aldı bir süre yürüdü ve beni yer bıraktı. Ayaklarımı kumun içinde hissedebiliyordum. Burası kumsaldı ve tam o anda müzik çalmaya başladı. Andrew gözlerimdeki bezi aldı. Hava hafif kararmıştı ve herkes ama herkes buradaydı. Andrew benim için kumsalda devasa bir parti düzenlemişti. Ona sarıldım. “Seni pislik bunu tahmin etmeliydim.” Andrew güldü. “Sürpriz yapan insana pislik mi diyorsun sen şimdi?” Ona dik dik baktım. “Ben parti kızıyım aynı zamanda sürpriz yapılan kişiyim ki bu da bana pislik deme hakkı verir.” Andrew kahkaha atıyordu. “Tamam git v eğlen parti kızı benim içkilerle ilgilenmem lazım.” Gülümsedim. Anlaşılan Andrew yine kafayı bulacaktı. Dans pistine doğru ilerledim. Tam ortadaydım ve mükemmel dans ediyordum. Tam o anda gözüme birisi çarptı. Daniel. O da partiye gelmişti. Hem de bir kızla. Kızı tanıyordum. Teksas’ tan yeni gelen kızdı bu. Camille. Beraber gülüyorlardı. Ellerinde atıştırmalık şeyler vardı. İçimde çok büyük bir kıskançlık dalgası yükseldi. Bu kızın bu çocuğun yanında ne iş vardı? Daniel gözlerini birden bana çevirdi. Ona ekstra sinirli bakışlarımdan birini attım. Sonra daha da iyisini yapmaya karar verdim. Camille ve Daniel’ın yanına gittim. Camille bana aptal aptal bakıyordu. Tabiî ki şaşırmıştı. Eyaletin en popüler kızı yanlarına gelmişti. Muhtemelen kimin partisi olduğunu bile bilmiyor diye düşündüm. Aptal kız. Müziğin sesi fazla olduğundan dolayı Daniel’ e doğru eğildim. “Seninle biraz konuşabilir miyiz?” Daniel bana öyle bakıyordu. O an onu tokatlamak istedim. ‘Sana bir soru sordum aptal’ dememek için kendimi zor tuttum. Bu çocuk neden hep beni aptal durumuna düşünüyordu? “Peki.” Zor da olsa duymuştum. Gülümsedim. Camille’ye elimle gidebilirsin yaptım. Ama önce bana sonra Daniel’e baktı. Bende ona bakarak bağırdım. “Bu hareketin neresini anlamadın, gitsene!” Kız hemen yanımızdan tüydü. Elbette gidecekti salak şey. Daniel’ i elinden tuttum. Kumsalın en sessiz köşesine götürdüm onu. Sonra elin bıraktım. O mükemmel denize doğru bakmaya başladım. Sonra onun yanıma geldiğini hissettim. “Konuşacağımızı sanıyordum.” Düşüncelerimi böldüğü için ona kızdım. “Konuş o zaman!” Güldü. Kendimi onun yanına aptal gibi hissetmem normal miydi? “Adelia, Camie’ ye neden öyle davrandın?” Gözlerimi kapattım. Sinirlenmiştim. Camie ha? Ona böyle sesleniyordu demek. Öpüşüyorlar mıydı? Beraber sex yaparken ‘Camie’ si ‘ Daaan’ diye mi inliyordu? İçimi çektim. Ben hiçbir zaman sex yapamayacaktım. Yapsam bile hayattayken yaptığım son şey olacaktı. Bakireydim ve sex yaparken akan kanım beni öldürecekti. Hayatıma lanet ettim. “Lanet olsun.” Gözlerimi açtım. Daniel bana soran gözlerle bakıyordu. Ona soğuk bir gülümseme attım. “Yine hayatıma lanet ediyordum neyse o ‘Camie’ denen sürtüğü sevmiyorum hepsi bu.” Daniel’in tek kaşı soru sorarcasına kalktı. “Sanırım sevmediğin kişilere sürtük diyorsun.” Sinirlenmiştim. Onu savunması hiç hoşuma gitmemişti. “Saçmalıyorsun.” Daniel gülümsedi. “Yada benim yanımda olduğu için kıskandın.” İşte bu bardağı taşıran son damlaydı. “Kendini bu kadar önemli hissetmene üzüldüm. Oysa ki hiçbir şeysin tatlım.” Daniel hala gülümsüyordu. “Sinirlisin çünkü aklını okuyorum. Her neyse sanırım bana söyleyeceğin hiç bir şey yok. Yine başa döndük. Sanırım gitmem gerek.” Ona baktım. “Hayır söyleyeceklerim şunlar. Bana okulda söylediklerin hakkında. Sana yalan söylemeyeceğim. Bütün gün dediklerini düşündüm. Ben böyle mutluyum ve bundan sanane. Bana bu sözleri söylemekle hata yaptın Daniel bil istedim.” “Eğer sen bu halinle mutluysan neden dediklerimi bu kadar düşündün? Sen mükemmel kızsın değil mi?” Şaşırmıştım böyle bir çıkış beklemiyordum. Ona arkamı döndüm. Sinirle ayağımı yere vuruyordum. Daniel ellerini omzuma koydu ve beni kendine çevirdi. Dokunuşuyla bir garip olmuştum özellikle de askılı elbise giydiğim düşünülürse, tenim yakmıştı resmen. “Evet ben mükemmel bir kızım ve senin bu mükemmeliği mahvetmeye hakkın yok seni aptal. Hangi cehennemden geldin sen başıma?” Daniel’ in elleri omzumdan düştü. Bana bakışları o kadar derindi ki. “Hangi cehennemden geldiğimin bir önemi yok. Özür dilerim Adelia. Seninle kavga etmek istemiyorum yine. Hoşça kal parti kızı partinin tadını çıkar.” Elimi avucunun içine aldı ve elimi öptü. O giderken arkasından baktım ve dudaklarımdan bir fısıltı çıktı. “Gitme.” Ama fısıltımı dalgaların sesi yutmuştu. Zaten duymasının da bir anlamı yoktu. Eski mükemmelliğime geri dönme vaktiydi.
Konu: Geri: Kan. -8- Kilitleyip arşive atar mısınız? 
Paz Nis. 07, 2013 5:27 pm
