Kan. -8- Kilitleyip arşive atar mısınız?

*-*-*-*-*
-2-


Her sabah o lanet hastalığımın o lanet ilaçları için erken kalkmak zorundayım.
Her ay beni öldürecek olan o hastalık için hastaneye gitmek zorundayım
Her gün sanki adet olacakmışım ve o an orada ölecekmişim gibi hareket etmek zorundayım.
Siz bunları biliyor musunuz?
Ah tabi ki de hayır.

*-*-*-*-*
Biyoloji derslerinden her zaman nefret etmişimdir.
Ama bu sefer ki dersin beni haklı çıkarmasını istememiştim.
Bir bahane uydurup dersten çıktım.
Bu benim için çok basitti.
İnsanlar beni severdi. Dediklerimi kolayca yapardı.
Bu Goldwyn’lerin genetik mirasıdır.(hemofili dışında)
Ama ben özeldim. Benim yeteneğim çok farklıydı.
Çok güçlüydüm.
Bu yüzden büyük babam hasta olanın ben değil de abim olmasını çok isterdi.
Haksız değil.
Bende öyle olsun isterdim.
Ama Adrian’ da fena değildir. Küçükken bazı zamanlarda onu örnek alırdım.
Aşırı derecede yakışıklı olmasının dışında beyni her zaman futbol, basketbol, arabalar, kızlar ve komplo teorileri üretmeye çalışır.
Babam bir gün onun Goldwyn şirketinin başına geçeceğine inanıyor ama bence bunun üzerinde esaslıca düşünmesi gerek.
Çünkü Adrian ayrıca dünyanın en büyük aptalıdır.
Eve girdiğimde mutfaktan tıkırtılar geliyordu. Hizmetçiler diye düşündüm. Bana atıştıracak bir şeyler hazırlamalarını söylemek üzere mutfağa girdim ama hizmetçiler yerine Adrian’ı gördüm.
Buzdolabının önüne sandalye çekip öğle yemeği ve akşam yemeğini birleştirip yiyordu sanırım.

“Artık şu buzdolabının başından çekilsen de bizde biraz faydalansak?”
Adrian kafasını kaldırıp bana baktı.
“Sen zaten her an ölebilirmişsin, Neden yiyorsun ki. Su iç yeter.”

Adrian her zaman böyleydi.
“Haha çok komik. Bunu komik olan tarafını sadece sen görebiliyorsun neden acaba?”
Kafasını bile kaldırmadan cevap verdi.
“Ne diyebilirim ki bu da benim özelliğim güzelim.”
Buna verilecek cevap oldukça basitti.
“Senin tek özelliğin aşırı derecede aptal olman Adrian.”
Adrian bana cevap vermedi. Biraz bekledikten sonra sandviç tabağını uzattı. Tabağı alıp odama gittim.
Adrian’ dan nefret etmeme çok az kalmıştı.
Sınırını fazlasıyla zorluyordu.
Ama karşılığını fazlasıyla alacaktı.
Fazlasıyla…

*-*-*-*-*

-3-

*-*-*-*-*
Kandan nefret ediyordum.
Kan görmekten ve insanların bunu normal bir şeymiş gibi karşılamasından nefret ediyordum.
Bu benim için asla normal bir şey olmayacaktı.
Asla.
*-*-*-*-*
Mükemmel bir insan olmanın getirdiği sorumluluklardan biriside her şeyi zamanında yapmak zorunda olmandı.
Sözleri tam yerinde söylemeliydin.
Tam yerinde susmalıydın
Tehditlerini ne geç ne de erken yapmalıydın.

İşte bu yüzden büyük babam derdi ki ;
“Bir işi zamanında yapmayacaksan hiç yapma.”

36 sayfalık tarih ödevimi erkenden bitirmiştim.
Elbette ki en erken bitirende bendim.
Artık teslim edebilirdim.

Arabadan indim.
Çantamı koluma taktım ve tarih ödevimi de elime aldım. Okula doğru yürümeye başladım.
Gayet havalı bir şekilde okula girdikten sonra tarih öğretmeni Bayan Lee’yi aramaya koyuldum.
Tam kimya laboratuarının yanından geçerken birisi banan çarptı.
Pardon çarpmak mı dedim?
Bana girdi, bana tosladı, bir bütün olduk resmen.
Çok sinirlendim.
Kafamı kaldırıp baktığımda bunun hiç görmediğim bir erkek yüzü olduğunu fark ettim.
Bu çok ilginçti.
Bu kasabada ki herkesi tanırdım.
“Önüne hiç bakma mısın sen? Burası okul koridoru lunaparktaki çarpışan arabalarda değiliz!”
Sinirle yerdeki tarih ödevime baktım. Tüm kâğıtlar dağılmıştı.
İkimizde birlikte eğilip toplamaya başladık.

“Özür dilerim. Kimya laboratuarından öğretmenle konuşarak çıktığım için seni görmedim.”
Gözlerimi devirdim.
Benim dışımdaki bütün herkes ezik olmak zorunda mıydı?

“Kimya laboratuarından birçok insan konuşarak çıkıyor ama hiç birisi senin gibi insanları devirmiyor.”
Çocuk ise hiç yanıt vermedi.
Elimi elinin içine aldı.
Ben ise ona kaşlarımı çatmış bir şekilde bakıyordum.

“ Sanırım parmağın kanıyor. Kâğıt kesmiş olmalı.”
Hemen elimi onun elinden çektim.
Boş gözlerle parmağıma bakıyordum. Orada ince bir yara vardı ve kan damlıyordu.
LANET OLSUN..

“Seni aşağılık pislik. Sen ne cüretle bana çarparsın. Daha yürümeyi bile bilmiyorsun ama tutmuş okula geliyorsun. O da yetmiyor bana çarpıyorsun. Defol buradan!!”
Hemen oradan uzaklaştım.
Bir an önce hastaneye gitmem gerekiyordu.
Doktoruma bunu göstermeliydim.
Evet doktor ne demişti.
“Eğer bir kesiğiniz olursa kesiğin olduğu yeri sıkıştırarak kanın akmasını engelleyin.”
Diğer elimle parmağın akmasını engelliyordum.
Peki ya bu halde nasıl araba sürecektim?
Arabamın yanında durdum ve çantayla anahtarı yere fırlattım.

“Lanet olsun!”

Bana çarpan, bu yaranın oluşmasını sağlayan, aslında engelliler okuluna gitmesi gereken ama nedendir bilinmez bizim okula gelen, bana hayvanca çarpan pislik yanım geldi.

“Neden bu kadar abarttığını bilmiyorum ama özür dilerim gerçekten.”

Birde özür diliyordu.
Terbiyesiz.
Ve neden bu kadar abartıyor muşum.
Hemofili bir kız olarak abartmam çok doğal değil miydi?
Gerçi o bunu bilmiyordu.
Her neyse.

“İstersen seni hastaneye bırakabilirim.”

Ben bunu düşünürken yerden anahtarı ve çantamı alıp arabama bindi.
Sinirden düşünemiyordum bile.
Eğer beni hastaneye bırakırsa hastalığımı öğrenebilir miydi?
Yoksa o beni bırakır bırakmaz onu oradan kovar mıydım?
Bence onu oradan kovardım.

Sürücü koltuğunun yanındaki koltuğa geçtim.
Çocuk bana bakıyordu.

“Ne bakıyorsun sürsene arabayı.”
Çocuk cevap vermedi.
Elbette cevap vermeyecekti.
O ukala cevaplarını bir daha duymak istemiyordum zaten.

Parmağımı daha da sıktım.
Kanın gelmesini engellemeye çalışıyordum ama kan hala geliyordu.
Hiç kâğıt kesmiş gibi durmuyordu.
Kâğıt kâğıt değil neşterdi sanki.

Ve hayatımın bir kağıt parçasına bağlı olduğu gerçeği…
İşte bundan nefret ediyordum.