Öyle ya da Böyle! 3. Bölüm ARŞİV LÜTFEN

"Sana bir soru sormuştum." dedim uzandığım yatağımda bacağımı nedensiz bir şekilde sallayarak.
"Nasıl gidiyor?" beni duymazdan geldi.
"Aslında iyi değil."
"Hmm peki neden?" O sırada odamın kapısı tıklatıldı ve annem içeriye girdi.
"Canım James geldi. Aşağıda seni bekliyor." odamdan çıkmasını bekledim ama çıkmadı. Sadece soran gözlerle telefonuma bakıyordu. Harry'ye cevap vermeden kapadım ve telefonu çalışma masamın üzerine bıraktım.

Aşağıda keyifler yerinde gibiydi. Teyzem ve kuzenlerim buradaydı. James muhabbetten uzak, krem rengi koltuklarımızın köşesine oturmuştu. Eli ensesindeydi, yüzünde tuhaf bir ifade vardı.
"Merhaba." dedim sohbet edenlere kısaca. Onlar da benimle selamlaştılar ve Ben'in yanına kurulup bacaklarımı yukarı çektim.
"Nasılsın dostum?"
"İyi. Ya sen?" İngilizlerden nefret ediyordum. Onların aksanlarından. Ve benim Florida'nın göbeğinde yaşayıp seneler önce buraya taşınan kuzenimin Amerikanlığı kalmamış gibiydi. Ten rengi açılmıştı ve ergenlik dönemindeki yumuşak yüz hatları daha da belirginleşmişti. Elmacık kemikleri ve göz çukurları oldukça keskindi. En önemlisi de tıpkı buranın yerlileri gibi kaba ama bir o kadar da yuvarlak aksana sahipti.
"Fena değil." Bir süre aramızda sessizlik oldu. Sanırım dört beş dakika kadar. O hiç konuşmadı. Ben de kafamı kurcalayan mesele yüzünden koyu kahve parkelere dalıp gittim. Normalde çok iyi anlaşırdık. James ve ben kardeş gibiydik. O benim en sevdiğim kuzenimdi ve benden sadece bir yaş küçüktü. Biz konuşmadan duramazdık. Boş durduğumda o hep bir şeyler gevelerdi.
"Sorun ne?" diye sordum ona bakarak. Yüzünden neler hissettiğini anlamaya çalışıyordum. Zorlamama gerek kalmayacaktı, bana anlatırdı.
"Ben'i tanıyor musun? Arkadaşım."
"Önemli değil." diye teşvik ettim.
"Dayak yedi." kaşlarının ortasında minik bir çizgi vardı şimdi. Bir şeyleri hatırlamak istiyor gibi. James görmeyeli gerçekten yakışıklı bir çocuk olmuştu. Bir kız arkadaşı olup olmadığını sormayı kafama yazdım. "Şimdi hastahanede. Burnu kırık ve yaraları var. Ayrıca kaçarken tümseğin üzerine zıplayıp ayak bileğini çıkartmış"
"Üzüldüm." Aklıma gelen ilk şey sakarlığımdı. Sakar biri olduğumu herkes bilirdi. Bazen düz yolda bile tökezlerdim ben. Çukura basmak daha kötüydü "Kim yapmış peki?"
"Asıl sorun da orada." dedi James kaşlarının arasındaki çizgiyi sonunda yok etmeyi başararak. Çizgi ona yakışmıyordu. "Bilmiyor. Karanlıkta yüzünü görmemiş."
"Hadi canım sesinden tanımış olmalı. Kim tanımadığı birini öylece dövsün ki?"
"Manyaklar." kıkırdayarak cevap verdi. Gülümsemek istemesem de dudaklarımın kenarı yukarı kıvrıldı.
"Aklınızda biri var mı?" diye sordum meraklı bir şekilde.
"Var. Aslında bu karışık. Civarlarda fazla zorba var ama Ben onlara hiç takılmazdı. Anlarsın o çok zararsızdı ve hayatında ilk kez gittiği bar çıkışı dayak yedi."
"İnsanın gururunu kırıyor olmalı."
"Roby daha kötü çetelerin olduğunu düşünüyor." İyi bir kahkaha attım. Annemler bizi takmadı. Diğer küçük kız kuzenime saçlarının ne kadar uzadığı hakkında bir şeyler diyordu.
"Çete mi?" dedim tekrarlayarak. Gülmeme engel olamıyordum. Boğazımdan tuhaf sesler geliyordu. "Çok yakında 2013'e gireceğiz ve burası Londra James. Ne çetesi?" doğru kelimeyi arıyordum. "Bu çok.. çocukça" dedim kafamı iki yana sallayarak.
"Londra'nın küçük bir kasabasında yaşadığımızı unutma Sav. Film görmek istediğimizde bile Lostin'e gidiyoruz biz." Dediği doğruydu. İnsanların sakin ve pek gösterişli hayatı yoktu burada. Televizyon ve bilgisayar yetiyordu. Alışveriş merkezi için yine Lostin'e gitmek zorunda kalıyorduk.
"Sonuç olarak?"
"Bilirsin, tuhaf gördüğün kişilerden uzak dur. Kimsenin zarar görmesini istemeyiz."

Birkaç saat sonra teyzem ayaklandı. Macy, -küçük kuzenim- James'in kucağın atladı. Onu yolda hep abisi taşırdı çünkü. Yürümek istemediğinde yani.
"Burada kalsana." dedim ben da ayağa kalkıp onlarla kapıya doğru yürürken. "Film falan izleriz." Macy James'in boynuna kollarını dolayıp başını omzuna yerleştirdi. Minicik bir kızdı.
"İsterdim ama ödev yapmam gerekiyor. Ben hala lise öğrencisiyim." diye dalga geçti.
"Seni tembel. Neden akşam bir yere çıkmadan önce ödevlerini bitirmiyorsun?" gülüştük.
"İyi geceler!"
"İyi geceler teyze!"
ve gittiler.

Gece uyumadan önce ellerimi başımın altına aldım ve koyu yeşil tavanıma bakıp düşündüm. Hava her zamanki gibi kasvetliydi. Dışarıdaki yağmurun sesi son derece rahatsız ediciydi. Sonra aklımda okuduğum kitabın sayfaları belirdi. Daha önce okuduğum bir kitap.
Amerika'nın sıcak yerlerinden Forks'a uçuyordu ve orada nefret ettiği soğuk bir hayat çektiğini düşünüyordu. Kendi kendime güldüm. Umarım hayatım Bella Swan'ın hayatına falan dönmezdi. Filmdeki gibi koyu mor çiçek desenli bir yorganım, tepemde evin çatısı olduğu için eğik bir tavan, koyu fıstık yeşili duvarlar, onunki gibi ince ve çok geniş olmayan bir oda, evimin bahçesinin hemen ardında olmasa da bir sokak ötede uçsuz bucaksız yemyeşil orman. Tek farkımız kişilik özelliklerimizdi herhalde. Ben kendimi akıllı bulmuyorum. Bir de ten rengi var. Ben aşırı buğdayım. Fazla bronz ve tıpkı James gibi burada beyazlayacağım.
Hemen yorgan kılıfımı değiştirmeli, odaya renk getirecek bir şeyler almalıydım. Ve soğuktan nefret etmeyi de kesmeliydim. Ama bu zor gibiydi. Florida'da iyi eğleniyordum. Yani tam anlamıyla umursamaz bir genç kızdım. Universite mi yoksa burası mı beni bu hale getirdi karar veremiyordum. Eh, seksi vampir bir sevgili fena olmazdı aslında. Fakat benim ilgilendiğim şeyler sapık olduğunu düşündüğüm bir çocuk, dövülen öğrenciler ve lanet soğuktu. "Şanslısın kızım soğuk hava ve orman kısmını hallettin, tek gereken bir vampir ve kurt bulmak." içimdeki sese gülüp uykuya dalmaya çalıştım.

--

Sabah olmasına rağmen tamamen loş görünen mutfakta öylece dalıp gitmiştim. Ellerim masayı tutmuştu, koyu kahve yüzeye bakmaktan başka bir şey yapamıyordum. Babamın aniden masanın üzerine koyduğu şıtırtılı poşetler beni ürküttü. İçeri girmek için kapıyı açıp anahtarı bir kenara fırlatışını bile duymamıştım.
"Hafta sonu için planların neler?"
"İnternetten bazı videolu dersler almam gerek." lanet üniversite.
"Ders çalışacaksın yani?" dedi şaşırmış gibi yüzüme bakarak.
"Bir de Lostin'e gideceğim. Dönem sonu geliyor, dersleri geçtiğime dair belge almam gerek. Akademi bu konuda çok titiz."
"Biz de kamp yaparız diye düşünmüştük." başımı olumsuz anlamda iki yana salladım.
"Gelemem."
"Ormanın iyi olduğunu söylüyorlar." Cevap vermedim hayır dediğimde bir şey yapmadığımı biliyordu çünkü.
"Neden annemle Londra'ya gitmiyorsunuz?" diye önerdim ona. Çıkar için söylemiyordum. "En son ne zaman baş başa vakit geçirdiniz?" biraz düşündü. Cazip bir fikir gibi görünüyordu. "Ormanda yürüyüşe çıkmayı ben de istiyorum. Sonraya erteleyebilirsiniz."
"Hala gelmek istemediğinden emin misin?" diye sordu bir elini kaldırıp.
"Evet baba, eminim."

Parmaklarım çalışma masamın üzerinde ritmik bir şekilde ses çıkarıyordu.
Bir-iki-üç-dört.
Bir-iki-üç-dört.
Burnumdan derin bir nefes üfleyerek ekrana bakmayı sürdürdüm. Videonun yüklendiğini gösteren lanet yuvarlak şey yaklaşık on dakikadır tam ortada dönmeye devam ediyordu. İş çoktan sinir bozucu bir hal almıştı ve daha fazla dayanamayıp leptopun kapağını sinirle çarptım. Aşağı indiğimde bizimkiler ortalıkta görünmüyordu. Koltuğun üzerinde de akşam on gibi geleceklerini belirten bir not vardı. Çalışmamı bölmek istememişlerdi sanırım. Televizyonun karşısına kurulup iyi bir belgesel kanalı açtım fakat bu beni bir saatten daha fazla oyalamadı. Sıkıntıyla etrafıma bakındım. Alexa pazar günü rahatsız edilmek istemezdi herhalde. Ona da gidemezdim. Tek seçeneğim Lostin'di yukarı çıkıp üstümü giyindim ve nefret ettiğim kalın ceketimi üzerime geçirdim. Saçarım için yapabileceğim bir şey yoktu. Burası nemli bir yer olduğu için düzleştirdiğim anda elektriklenip ardından iri dalgalı halini alıyordu ve ben de pes edip bir haftadır düzleştiricimle ayrıldım. Düz saç benim için ayrılmaz bir parça gibiydi. Belime kadar uzanan saçlarım o olmadan sadece sırtımın ortasında bitiyordu. Buradan. Nefret. Ediyorum.

Akademide oldukça tuhaf şeyler oldu. Yani o kırmızı demir kapıdan içeriye girmek istemeyeceğim şeyler. Aslında kendimi telaşa mı veriyordum bilmiyorum ama bu telaş tamamen gereksizdi. Hatta sevinebileceğim bir şey olmuş diyebilirdim.

Büyük klimaların son ayarına getirildiği sıcacık binaya girdiğimde rahat bir nefes aldım. Şurada sandalyelerin birinde uyumak iyi bile olabilirdi. Danışma bürosunda duran kadına yaklaştığımda telefon konuşmasına misafir oldum.
"Aynen öyle. Nasıl korktuk anlatamam. Londra'da kaybolmam bir yana serseri çocuğun biriyle karşılaştık." sanki dün geceden beri beklediğim kelime buymuş gibi beni aniden tetikledi ve sırtıma astığım çantayı açıp içinde bir şeyler arıyormuş gibi yaptım. "Kendimizi ana caddeden bir anda arka sokakların birinde bulduk. Çok acayip bir çocuk vardı. İri vücutlu, yeşil-siyah gözlü, kıvırcık saçlı ve dayak iyi bir yemiş gibiydi." nefesim neden kesildi onu bile anlamadım ama korkmuştum. "Evet yeşil-siyah dedim. Biri yeşil diğeri siyahtı. Üstünde kanlar vardı ve nasıl kaçtığımızı görmeliydin. Aly'nin bacakları kıçına değdi. Çocuk inanılmaz bir şekilde nefes alıyor ve hırlıyordu." işte şimdi rahatlamıştım. Eğer gördüğü Harry'se dayak yemişti. Onu kim hakladıysa mutluydum. Ama bir dakika, buradaki çoğu genç kadın Harry'ye sarkıyorsa onu nasıl tanımamıştı? Kız en fazla 27 falandı. "Ah evet yeni işimde iyiyim ama bu kasaba bana hiç iyi gelmedi." ve sorum cevaplanmış oldu. Beklemeden çantamı kapatıp büroya yöneldim. Biri mesai saatlerinde çalışmamalıydı.
"İyi günler." kadın telefonu kapattı.

Evimle kasabanın arasında kısa bir asfalt yol vardı. İki tarafı ormanla kaptı. Kadının anlattıklarına göre aklımda bir suret canlandırıyordum ve karşıma hep Harry Styles çıkıyordu. Ama yeşil-siyah göz de neyin nesiydi? Eve iyice yaklaştığımda takip edildiğimi fark ettim. Kesinlikle biri beni takip ediyordu. Arkamı döndüğümde gözlerimin yakalayamadığı bir siluet fırlayıp gitti ve esintisi saçlarımı oynattı. Kalbim çenemin altındaymış gibi çırpınmaya başladı.
"Kim var orada?" böyle durumlarda babam kendimi korumam gerektiğini falan söylerdi. Sesim hiç kendinden emin çıkmamıştı. Titredi ve son hecede patladı. Cevap alamadım. Zaten takip edildiğime dair tuhaf his kaybolmuştu. Hissetiğim tehlike saçlarım sallandığı anda beni terk etmişti. Adımlarımı ıslak yolda hızlandırdım.